Pinksteren 2017 - Geloven in de toekomst

door Pastor Dominiek Deraeve, sdb

Lieve mensen,

Op het ogen­blik dat ik dit schrijf ben ik in Rome. Hier zijn we samen met de provinciale besturen van de Salesianen van Don Bosco uit West-Europa (Groot-Brit­tan­nië, Ierland, Duits­land, Oos­ten­rijk, Malta, Frank­rijk, België en Neder­land) en het wereld­bestuur. De gesprekson­der­wer­pen gaan hoofd­za­ke­lijk over de uit­dagingen in de toe­komst. Waar staan we en waar willen we heen?

Het zal je niet ver­won­deren dat het ook hier deels gaat over hers­truc­tu­reringen. Hoe gaan we om met de ver­min­de­ring van aantal salesianen, dat de meesten ouder wor­den? Hoe moeten we in de toe­komst de werken uit­bou­wen om aan onze hoofd­op­dracht, de zorg voor de jon­ge­ren, te rea­li­se­ren? Een hele tijd hebben we besteed aan het zoeken naar criteria om na te gaan welke werken echt salesiaans zijn en welke niet. Er wor­den hier zeker geen beslis­singen geno­men over concrete huizen (kloosters). Dat is een zaak van de plaat­se­lijke besturen. Wat me vooral opvalt is dat men niet kijkt naar de cijfers op zich, maar dat men zoekt naar wegen om onze spiri­tua­li­teit op een leven­dige manier te beleven. Er wordt gekeken naar de toe­komst en vooral: er wordt geloofd dat er nog toe­komst is!

Ik moet bij deze ver­ga­de­ringen dikwijls denken aan onze pa­ro­chies en – in iets ruimer ver­band – aan ons bisdom… Ook in onze regio is er de nood­zaak om te reor­ga­ni­se­ren. Reeds jaren gele­den zijn hiertoe ingrijpende beslis­singen geno­men. Deze zullen – hoe pijn­lijk en jammer ook – niet kunnen gene­geerd wor­den. Je kan hier echter op twee manieren naar kijken: vooruit en achterom. Als je achterom kijkt, dan kijk je naar het gemis, naar wat verloren gaat, naar wat niet meer kan. Het is nodig om achterom te kijken. Het zou fout zijn te ontkennen wat er allemaal gebeurd is: de mooie en goede dingen, wat ons hart vreugde gebracht heeft, waar­van we hebben kunnen leven. Laten we daar op de eerste plaats dank­baar om zijn. En zeker, het doet pijn om los te laten. We mogen die pijn niet wegmoffelen.

Maar het is ook be­lang­rijk om vooruit te kijken. Er is maar leven als er toe­komst is. Ooit zei iemand me volgende wijs­heid: ‘Mensen die niet meer dromen, zijn levend al dood.’ Daar zit veel waar­heid in. Ik herinner me mijn ouders. Na een periode van ziekte en tegen­slagen ver­tel­den ze me dat ze een nieuwe vriezer had­den gekocht. De oude was niet goed meer en ze wil­den nog veel groenten en zo kunnen invriezen voor de ko­men­de maan­den. Het was een klein sig­naal, maar dui­de­lijk genoeg om aan te geven dat ze weer vooruit keken. Een kleine droom met een grote bete­ke­nis. Mis­schien is het wel door deze vriezer te kopen dat ze enkele jaren aan hun leven toe­ge­voegd hebben. Wie zal het zeggen?

Ook in onze regio Nieuw-West zijn er tekenen om te geloven in de toe­komst en dus vooruit te blijven kijken. Op zon­dag 21 mei deden veer­tien kin­de­ren hun eerste H. Communie. Ze komen uit bijna alle pa­ro­chies van de regio. De voor­be­rei­dende catechese gebeurde niet enkel met de kin­de­ren, maar er waren ook vier ouder­avon­den die dieper ingingen op de inhoud van de eerste Communie. Het waren heel verrijkende gesprekken, waar ook ikzelf heel veel vreugde aan heb beleefd… Op vraag van een andere ouder zijn we gestart met kin­der­neven­diensten. De eerste vie­ring was een succes. Vele kin­de­ren hebben hieraan deel­ge­no­men. Een kans voor de ouders om op een rus­tige manier zelf te genieten van de vie­ring in de kerk. Dit zijn maar twee ini­tia­tie­ven die ik vermeld, maar de reële lijst is nog veel lan­ger.

Wat ik wil ver­tellen is dit: ondanks vele negatieve gebeur­te­nissen die de indruk wekken van een ‘nakend einde’ mogen we ook nieuwe licht­pun­ten zien die een ‘nieuwe geboorte’ inlui­den. Waar wil jij naar kijken? Mijn keuze is snel gemaakt: ik wil geloven in deze nieuwe geboorte, want ik geloof dat God, die met de ver­rij­ze­nis van Christus de Kerk heeft doen geboren wor­den, haar altijd zal in stand hou­den. Al twee­dui­zend jaar kent deze Kerk hoogte- en diepte­pun­ten, maar nooit is ze helemaal verdwenen, telkens opnieuw is ze – na een periode van achter­uit­gang en verval – opgestaan. Dat is de reden waarom chris­te­nen ver­rij­ze­nis­mensen zijn: omdat we blijven geloven in een toe­komst, ook voor de Kerk.

Het mag dan niet de toe­komst zijn die wij ons dromen, het is vooral de toe­komst die God in zijn voor­zienig­heid bereidt. Omdat God zelf Liefde is, mogen we erop ver­trouwen dat de toe­komst die Hij bouwt garantie is van zijn Liefde voor elke mens.

Lieve mensen, het is bijna Pink­ste­ren. Laten we, vervuld van de H. Geest geloven in de toe­komst die God geeft.

Zalig pinkster­feest!

Pastor Dominiek Deraeve, sdb