Feest van de Gedaanteverandering van de Heer
6 augustus viert de kerk het feest van de Gedaanteverandering van de Heer.
Vanouds werd dit feest van de Heer, op deze dag, op vele plaatsen in het Oosten en Westen gevierd. In de vijftiende eeuw verbreidde paus Callixtus iii het over de gehele Kerk. De liturgie herinnert ons tweemaal per jaar aan het wonder van de gedaanteverandering: op de tweede zondag van de Veertigdagentijd -om de godheid van Christus te bevestigen bij het naderen van zijn Lijden- en vandaag -om de verheffing van Christus in zijn heerlijkheid te vieren.
De gedaanteverandering van de Heer is bovendien een voorproef op de heerlijkheid van de hemel, waar wij God van aangezicht tot aangezicht zullen aanschouwen. Dank zij de genade delen wij reeds in deze belofte van het eeuwige leven.
Een meditatie
Wanneer Christus zich openbaart, zullen wij aan Hem gelijk zijn, omdat wij Hem zullen zien zoals Hij is.
Jezus had de zijnen zijn lijden, dat aanstaande was, aangekondigd, evenals de smarten die Hij zou moeten ondergaan door toedoen van de joden en heidenen. En Hij spoorde hen aan Hem te volgen op de weg van het kruis en het offer.
Enkele dagen na deze gebeurtenissen, die zich voltrokken in de streek van Caesarea van Filippus, wilde Hij hun geloof versterken, want -zoals de heilige Thomas leert- om rechtdoor een weg te kunnen volgen, moet men eerst op een of andere manier het doel waar men zich naar toe begeeft kennen: zoals de boogschutter niet succesvol de pijl kan afschieten, als hij niet eerst kijkt naar het doel waarop hij hem richt.
En dat is vooral nodig, wanneer de route ruw en moeilijk is en de weg moeizaam... Daarom was het passend, dat Hij zijn leerlingen de heerlijkheid van zijn glorie openbaarde - dat is hetzelfde als van gedaante veranderen-, want in die helderheid zal Hij voor de zijnen van aanschijn veranderen.
Ons leven is een weg naar de hemel. Maar het is een weg die vaak via het kruis en het offer loopt. Tot het laatste ogenblik toe zullen we tegen de stroom in moeten strijden, en het is mogelijk dat ook wij in de bekoring komen om de overgave die de Heer van ons vraagt te doen samengaan met een gemakkelijk, wellicht kleinburgerlijk leven, zoals dat van zovelen die hun gedachten uitsluitend gericht houden op materiële zaken.
Hebben wij niet vaak de bekoring gevoeld te geloven, dat het moment gekomen is om het christendom te veranderen in iets gemakkelijks, om het comfortabel te maken, zonder enige opoffering; om het in overeenstemming te brengen met de gemakzuchtige, elegante en gebruikelijke levensvormen van de anderen en de wereldse levenswijze?
Maar zo is het niet!... Het christendom kan niet zonder het kruis: het christelijke leven is niet mogelijk zonder de zware en grote last van de plicht... Als wij die uit ons leven zouden trachten te bannen, zouden we onszelf illusies scheppen en het christendom verzwakken; we zouden het hebben omgevormd in een weke en gemakzuchtige levensinterpretatie. Dit is niet het pad dat de Heer aangeeft.
De leerlingen waren blijkbaar diep ontredderd, toen zij de gebeurtenissen van het Lijden meemaakten. Daarom nam de Heer drie van hen, juist degenen die Hem zouden vergezellen in zijn doodsstrijd in Getsemani, met zich mee naar de top van de berg Tabor om daar zijn heerlijkheid te aanschouwen.
Daar toonde Hij zich in de souvereine helderheid die Hij voor deze mannen zichtbaar wilde maken, door het geestelijke te weerspiegelen op een voor de menselijke natuur aangepaste wijze. Want, nog omgeven door het sterfelijk vlees, zouden zij onmogelijk dat onuitsprekelijke en ontoegankelijke visioen kunnen zien en aanschouwen, dat in het eeuwige leven is weggelegd voor de zuiveren van hart dat ons te wachten staat, als wij dagelijks trouw proberen te zijn.
Ook ons wil de Heer sterken met de hoop op de hemel die ons wacht, met name wanneer de weg soms moeilijk wordt en ontmoediging opdoemt. Wanneer wij dan denken aan wat ons te wachten staat, zullen we steun vinden om sterk te zijn en vol te houden.
Laten we altijd de plaats voor ogen houden die God onze Vader voor ons bereid heeft en waarheen we onderweg zijn. Iedere dag brengt ons weer een stapje dichterbij.
Het voorbijgaan van de tijd is voor de christen geenszins een tragedie; integendeel, het verkort de weg die we moeten afleggen naar de uiteindelijke omhelzing met God: de zo lang verwachte ontmoeting.
