Blasiuszegen

1 & 2 februari

Het komend weekend ont­van­gen wij de Blazius­ze­gen: pastoor houdt bij elk twee gekruiste kaarsen voor de keel en spreekt een gebed uit. Waar komt deze traditie vandaan?

Over­we­ging van Blasius (heiligen.net)

Ouderen onder u zullen mij nog wel kennen. Of minstens mijn zegen: de Blasius­ze­gen. De pries­ter trok na de mis zijn kleurige kazuifel uit, en kwam terug in witte albe met twee lange kaarsen in de hand. Alle mensen in de kerk stel­den zich op in een rij voor de pries­ter. Hij hield de kaarsen gekruist in de linker­hand, legde ze zo op je sch­ou­ders links en rechts van je keel, en bad een gebedje: “Door de voor­spraak van de heilige bis­schop en marte­laar Blasius moge God u van elke keelziekte en ander kwaad bevrij­den. In de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen.”

Daarbij maakte hij met zijn rechter­hand een zegenge­baar. Gaat u eens naar de Sint-Jans­kathe­draal in Den Bosch. Daar vindt u aan het plafond een prach­tige afbeel­ding van mij: ik ben herken­baar aan mijn bis­schopsmijter en de twee gekruiste kaarsen in mijn hand. De koster heeft er zelfs een ver­gro­tende spiegel bij­ge­zet, zodat u mij des te beter kunt zien.

U vraagt zich na­tuur­lijk af, waarom het gebruik van de Blasius­ze­gen met mijn persoon verbon­den was. U moet weten dat in mijn tijd het chris­ten­dom door de Romeinse over­heid verbo­den was. De staatspolitie heeft er van alles aan gedaan mij op te sporen. Op aanra­den van mijn gelo­vi­gen was ik ondergedoken in de bossen. Maar zoals u weet hiel­den de Romeinen van circusspelen.

Dat was wat anders dan te­gen­woor­dig. In die tijd betekende het bij­voor­beeld dat ter dood ver­oor­deelde ge­van­ge­nen voor het oog van duizen­den brullende toe­schou­wers in een kooi moesten vechten met wilde dieren totdat ze waren ver­scheurd. Daar had­den ze telkens nieuwe beesten voor nodig. Welnu, tij­dens zo’n jacht op beesten voor het circus ontdekten ze bij toeval mijn schuil­plaats.

Prompt werd ik gearres­teerd en mee­ge­no­men. De rechter probeerde mij met folte­ringen tot zoals hij het noemde betere gedachten te brengen. Maar ik besefte hoe Jezus op dezelfde manier voor zijn rechters en beulen had gestaan. En dat gaf me moed.

Tenslotte werd ik ter dood ver­oor­deeld. Net als bij Jezus gebeurde de terecht­stel­ling buiten de stad.

Onderweg stond er temid­den van alle schreeuwende toe­schou­wers een moe­der langs de route met een klein kind. Ze drong zich door de soldaten heen, klampte mij vast en vroeg mij om mijn zegen. Haar kind had een visgraat ingeslikt; die was in zijn keel blijven steken: het dreigde te stikken. U kunt zich voor­stel­len: ik had wel wat anders aan mijn hoofd. Pijn en woede kunnen je zo opsluiten in je eigen gevoels­we­reld dat er voor anderen even geen plaats meer is. Maar mij schoot Jezus te binnen. Hoe hij zelfs bij zijn arres­ta­tie een van zijn aan­val­lers had genezen toen die aan zijn oor gewond was geraakt. En dit was een on­schul­dig kind. Ik legde dus mijn hand op het hoofdje, heel even maar, want toen werd ik weg­gerukt door mijn bewakers die mij voortsleepten.

U weet hoe het afliep. De visgraat schoot los en het kind was genezen.

Ik weet niet of ze bij u in de kerk nog de Blasius­ze­gen geven. Maar zijn er geen dingen die u soms in het ver­keerde keelgat schieten? Of dingen die u niet door de strot kunt krijgen? Dingen die u bij de keel grijpen en dreigen te verstikken? Of mis­schien wel om­ge­keerd: dat u gul­zig of onma­tig bent in eten en drinken… Dat u te ge­mak­ke­lijk van innemen bent.

Ja zelfs als de Blasius­ze­gen niet meer wordt gegeven, kunt u mis­schien toch dat gebedje nog bid­den: “Door de voor­spraak van de heilige bis­schop en marte­laar Blasius moge God mij van elke keelziekte en ander kwaad bevrij­den. In de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen.” En vergeet dan niet goede mensen in uw omge­ving om hulp te vragen.