De zomer staat weer voor de deur. We hebben er lang naar uitgekeken. Wat duurde die wintertijd toch lang, wat kwam de lente traag op gang! Maar, nu is hij daar weer: die mooie zomer met zijn lange dagen."> De zomer staat weer voor de deur. We hebben er lang naar uitgekeken. Wat duurde die wintertijd toch lang, wat kwam de lente traag op gang! Maar, nu is hij daar weer: die mooie zomer met zijn lange dagen." /> Pancratiusparochie Sloten - Nieuws

Pancratiusparochie Sloten






Delen:
meld deze pagina op Twitter meld deze pagina op Facebook
Volgen:
link naar de RSS Feed van de laatste nieuwsberichten volg Pancratiusparochie op Twitter volg Pancratiusparochie op Facebook

De zomer: een tijd van verbondenheid

door pater Dominiek Deraeve, sdb

gepubliceerd: zaterdag, 23 juni 2018
De zomer: een tijd van verbondenheid
(foto: Nathan van Dongen)

De zomer staat weer voor de deur. We hebben er lang naar uitgekeken. Wat duurde die winter­tijd toch lang, wat kwam de lente traag op gang! Maar, nu is hij daar weer: die mooie zomer met zijn lange dagen. We snakken naar de zon die ons zo blij kan maken. We dromen van de warmte die ons vooral ’s avonds doet genieten. De terrasjes zitten weer vol. Samen iets gaan eten of drinken, een mooie wan­de­ling maken, het is genieten! We maken meer tijd voor mekaar. Het kan blijk­baar ge­mak­ke­lijker tij­dens de zomermaan­den dan in de winter, want dan komen we niet graag buiten. Nu is het de tijd om vriend­schaps­ban­den aan te halen en elkaar op te zoeken. Alles lijkt een stuk ge­mak­ke­lijker te gaan.

Tijdens de zomer ga ik elk jaar in dezelfde periode naar dezelfde plek op vakantie. Ook al heb ik ginds alles al gezien, toch word ik er naartoe ‘gezogen’ omdat ik daar mensen ontmoet die ik alleen maar dan terugzie en met wie ik een ver­bon­den­heid voel over de jaren heen. De zomer­pe­rio­de is mis­schien wel de tijd om ver­bon­den­heid te beleven.

Ver­bon­den­heid heeft vier dimensies. De meest voor de hand liggende dimensie is wel de ver­bon­den­heid met onze mede­mens. Tijd maken voor mekaar, de ander echt ont-moeten (vrij van elk moeten, zomaar omdat je het fijn vindt). In de ont­moe­ting kunnen vreem­den vrien­den wor­den. Je leert elkaar kennen op een andere, een diepere manier. Je gaat de ander waar­de­ren om wie hij of zij is. In elke ont­moe­ting schuilt een beter kennen van jezelf.

 Zo komen we tot een tweede dimensie van ver­bon­den­heid: leven in ver­bon­den­heid met jezelf. Velen kunnen dit jammer genoeg niet meer. Ze zijn niet tevre­den met zich­zelf, willen steeds meer, steeds beter. Ze leggen zich­zelf hoge eisen op en kunnen zo moei­lijk dank­baar zijn. Werken aan ver­bon­den­heid met jezelf is mis­schien wel de moei­lijkste opgave voor een mens. Ze uit zich in de bele­ving van vrede en vreugde in het hart. Mensen die verbon­den zijn met zich­zelf weten wie ze zijn en wat ze kunnen. Ze hebben zich­zelf leren aan­vaar­den en kunnen leven met zich­zelf. Mensen die dit niet kunnen zullen steeds anderen gebruiken voor zich­zelf en leven niet verbon­den met anderen.

Een derde dimensie van ver­bon­den­heid is deze met de natuur, met Gods schep­ping. Er is in onze dagen heel wat te doen rond de zorg voor het milieu. De opwar­ming van de aarde, het uitsterven van diersoorten, de dras­tische ver­min­de­ring van het aantal insecten is zorgwekkend voor het eco­sys­teem, het plastic afval, ... We hebben als Westerse mens de aarde te veel uitgebuit, mis­bruikt voor ons eigen profijt. De oproep om anders te gaan leven kunnen we niet meer naast ons neerleggen. Maar, we moeten het niet alleen doen omwille van ons eigen­be­lang. Wij, mensen, maken deel uit van de schep­ping en we wor­den maar echt mens als we ons verbon­den weten met de hele schep­ping, wanneer we elk onder­deel van die schep­ping weten te res­pec­teren. 

De vierde dimensie tenslotte, is de ver­bon­den­heid met God. Hij is onze Schepper, onze Vader. Hij houdt van ons en zal ons nooit in de steek laten. Wat er ook gebeurt, Hij laat ons nooit vallen. Hij wacht steeds op ons als wij ons tot Hem keren. Deze ver­bon­den­heid wordt weder­zijds wanneer we ons door Hem laten raken, wanneer we ons voor Hem openstellen en bereid zijn zelf ook met Hem verbon­den te zijn.

Mogen we in deze zomer­tijd meer en meer ver­bon­den­heid in het leven ervaren in al zijn dimensies. Dan zal de zon elke dag schijnen en wordt vooral ons hart verwarmd.

 

Pastor Dominiek Deraeve sdb