Sterven doe je elke dag

door Pastor Dominiek Deraeve, sdb

Er rust in onze maat­schap­pij een taboe op de dood. Alles wat met de dood te maken heeft wordt weggemoffeld. De dood is het absolute einde. Daarna is alles gedaan, er is niets meer. Mensen willen niet met de dood gecon­fron­teerd wor­den. Een mens is immers gemaakt om te leven. De dood is een grote spelbreker. Als iemands leven naar het einde loopt, dan maak je er maar zo snel moge­lijk een einde aan.

Levensverkortende han­de­lin­gen wor­den zo aanvaard­baar voor­ge­steld. Maar, als de dood dan toch in je leven aanwe­zig komt doordat iemand uit je kring komt te over­lij­den, dan voel je je mach­te­loos en mis­schien zelfs radeloos.

Toch is het leven zelf verankerd aan de dood. Het leven bestaat voort­du­rend uit tegen­ge­stelde polen. Je weet maar wat ge­zond­heid waard is als je ziek bent geweest; je kan maar gelukkig zijn als je weet wat onge­luk­kig zijn betekent .

Zo is het ook met rijkdom en armoede, regen en zonneschijn, enzo­voort ...

Een mens kan maar echt leven als hij ook kan sterven. En, sterven doe je elke dag. Elke dag ervaar je dat het leven niet is zoals jij het zelf zou willen. Tot in de een­vou­digste dingen moet je soms jezelf prijs­ge­ven. Je hebt een onge­luk­kige val gemaakt en ineens ver­dwij­nen alle gemaakte plannen in de prullenmand.

Je wil iets leuks gaan doen, maar dan ineens belt je dochter op of je niet even op de kin­de­ren wil passen, want een van hen is ziek en ze moet ermee naar de dokter. Voor­beel­den te over waarbij je steeds eigen dromen opzij moet zetten en daardoor een stuk sterft aan jezelf.

Dit sterven aan jezelf maak je nog het sterkste mee wanneer je geliefde echt­ge­noot of echt­ge­note overlijdt. Je sterft ook zelf.

Deze no­vem­ber­maand con­fron­teert ons telkens opnieuw met onze eigen ster­fe­lijk­heid. Zelfs de natuur dwingt ons hiertoe. Alles lijkt dood te gaan. Het is dan ook niet ver­won­der­lijk dat we in deze dagen in onze Kerk onze doden her­denken. We brengen ze weer tot leven in onze her­in­ne­ringen. Ze wor­den terug een stuk deel van ons leven.

Op die manier zijn ze voor ons een brug tussen leven en dood, kunnen we ervaren dat ze niet echt dood zijn, maar doorleven in onze gedachten en in ons hart. Als chris­te­nen wor­den we daarenboven uit­ge­no­digd te geloven dat ze leven bij God, dat ze het volle leven van Hem ont­van­gen hebben. Als we voor onze doden bid­den, bid­den we ook voor ons­zelf: dat we meer en meer mogen geloven dat ook wij ooit eens bij Hem thuis mogen komen.

Pastor Dominiek Deraeve sdb