Pancratiusparochie Sloten






Delen:
meld deze pagina op Twitter meld deze pagina op Facebook
Volgen:
link naar de RSS Feed van de laatste nieuwsberichten volg Pancratiusparochie op Twitter volg Pancratiusparochie op Facebook

Wil ik gevonden worden?

door Pastor Dominiek Deraeve, sdb

gepubliceerd: vrijdag, 28 september 2018

De voorbije weken mocht ik twee vol­was­se­nen het H. Vormsel toedienen. De eerste persoon was voor­heen pro­tes­tants en wenste katho­liek te wor­den. Zij sprak de ge­loofs­be­lij­de­nis uit en werd gevormd. In het ok­to­ber­num­mer van ‘Het Goede Nieuws’ verschijnt een kort inter­view met deze dame. De tweede persoon was geen christen en werd ook gedoopt. Het waren twee heel emo­tio­nele en prach­tige gebeur­te­nissen.

Alhoewel de Kerk zich in stormweer bevindt zijn er toch nog mensen die heel bewust kiezen om als katho­liek te leven. Het stemt mij tot nadenken over de bete­ke­nis van ons geloof. Waar gaat het om in ons christen-zijn?

De doop­vie­ring vond plaats op 23 sep­tem­ber, de vijfen­twin­tigste zon­dag van het jaar. Opmer­ke­lijk is dat in alle drie de lezingen het gaat over twisten, vechtpartijen en ruzies en in het belagen van een recht­schapene. Daartegen­over zet Jezus een kind in het mid­den van de kring van de apos­te­len. Een kind opnemen, wor­den als een kind... Is dit niet de essentie van ons christen-zijn? We noemen God Vader en mogen ons daardoor ook als zijn kin­de­ren be­schou­wen.

Als Jezus een kind in het mid­den zet, dan is het niet zijn bedoeling alle karakter­trek­ken van een kind aan te prijzen. Een kind kan best las­tig zijn, koppig en egoïstisch... Het vraagt een goede opvoe­ding en be­ge­lei­ding om tot volwassen­heid te groeien. Wanneer Jezus het heeft over het opnemen van een kind, dan kiest hij ervoor om een kind centraal te stellen (Hij zette het trouwens ook - let­ter­lijk - in hun mid­den.

Het meest geliefde spel van de kin­de­ren is verstoppertje spelen. Ook vol­was­se­nen verstoppen zich graag. Er is echter een groot verschil. Als vol­was­se­nen zich verstoppen, zich wegs­te­ken voor anderen, dan willen ze niet gevon­den wor­den. Ze willen alleen gelaten wor­den, met rust gelaten hun eigen gangen gaan. Als kin­de­ren zich verstoppen, dan willen ze gevon­den wor­den. Ze zullen zich zeer goed verstoppen, maar zijn ook wel blij als ze gevon­den wor­den. Het is een opwin­dend spel: zich laten zoeken, maar vooral zich laten vin­den!

Wij kunnen ons verstoppen voor God als een vol­was­se­ne of als een kind. De vraag is: wil ik gevon­den wor­den door God of wil ik dit niet? Wat geeft mij de grootste vreugde?

Wanneer de Kerk in crisis ver­keert, is het dan niet omdat mensen die God zou­den moeten ver­te­gen­woor­digen zich voor God verstoppen en niet willen dat Hij hen vindt. Hij zou hen immers aanspreken op hun ontrouw, hun ongeloof. Hij zou hun machtsspel en hun zucht naar rijkdom veroor­de­len.

De Kerk, dat is sinds het tweede Vati­caans Concilie het volk van God onderweg en niet de hiërarchie. Wanneer we dit door­heb­ben, dan kiezen we in ons toebe­ho­ren aan de Kerk voor God en niet voor de macht­heb­bers. We kiezen ervoor om ten volle kind van de Vader te zijn en ons door zijn Liefde te laten vin­den. Het is mis­schien juist heil­zaam dat we als Kerk deze crisis moeten doormaken (hoe pijn­lijk ook). Het brengt ons terug tot de kern van ons doopsel en ons vormsel en vraagt ons dat we van onderuit, vanuit onze eigen pa­ro­chie­ge­meen­schap bouwen aan een Kerk waar Gods Liefde tast­baar en voel­baar is voor ie­der­een. Geen groter ge­tui­ge­nis kunnen wij geven.

 

Pastor Dominiek Deraeve sdb